historia » Uncategorized
Lestko III to wg Bielowskiego Kotys (19-64 n.e.)? Zagadkowe miasto Nowy Rzym nad Bałtykiem.
0 Comments
Istnieje szereg dziwnych, zachowanych do dziś i niepołączonych ze sobą historii i opowiadań z czasów antycznych, dotyczących ziem obecnej Polski.
Gdyby je zebrać w całość, próbować ułożyć zgodnie ze wskazówkami historyków i literaturoznawców, cóż byśmy otrzymali? Może rozwiązanie zagadki polskiej historii?
Wszyscy znamy potoczną opinię o powstałej o 1194 r. pierwszej księdze kroniki Wincentego Kadłubka. Uznaje się poczet władców przedpiastowskich, który przedstawił, za dzieło niewiarygodne historycznie.
A cóż, jeśli tyczy ono rzeczywistych wydarzeń, a późniejsze próby interpretacji były całkowicie niepoprawne? XIX-wieczny historyk próbował rozszyfrować jedną z największych zagadek polskiej przeszłości.
Jego rezultaty są o tyle ciekawe, że dopiero po połączeniu z traktowanymi z niedowierzaniem doniesieniami z kronik o niejakim Polemonie, tworzą sensowną, spójną i wyjaśniającą te zagadkowe powiązania całość.
Oto, wg Augusta Bielowskiego, Lestko III to nikt inny jak Cotto, Cotiso. Król Tracji z dynastii sapejskiej, panujący od 19 do 30 r.n.e. Od roku 38 do roku 64 był królem Bitynii (Pontu). Zakłada miasto Polemonium, po czym po roku 64 ginie z kart dziejów.
Bielowski cytuje opis Kadłubka, zestawiając go z wiedza historyczną na temat władców dynastii sapejskiej.
Widewuto – legendarny pruski władca. Ilustracja z Kroniki Sarmacji Europejskiej , Aleksander Gwagnin, Kraków 1611
Lestko III
Romowe Czyli Nowy Rzym
Sanktuarium w Romowe. Kronika ziemi pruskiej, Piotr z Dusburga
Sztandar Widewuto, przedstawiony przez Szymona Grunaua na podstawie wcześniejszego opisu. Kronika Pruska, 16 wiek
Rāmawa (Romowe, Romuva) to obecnie nie istniejące, starożytne sanktuarium w Nadrowi. Był to tzw. pruski Rzym, siedziba najwyższego kapłana, następcy Prūtenisa, założyciela Rammawa. Prūtenis był bratem Wīdawuta, pierwszego króla Prus. Był on autorem reformy religijnej wzmacniającej rolę Bogów Nieba, co przybliżyło religię pruską do germańskiej (zyskały w niej na znaczeniu pierwiaski indoeuropejskie). Nazwa prawdopodobnie została przeniesiona z centrum religijnego Gotlandii – Roma (do XIII wieku odbywały się tam wiece). Właśnie z Gotlandii pochodzili Wīdawutis i Prūtenis. W języku pruskim słowo rāms oznacza pokorny, zacny, cnotliwy, moralny. Po podbiciu Prus święty ogień z Rāmawa został przeniesiony do Wilna, kiedy również Litwa uległa chrześcijaństwu, ogień trafił gdzieś na terytorium obecnej Białorusi. Są wzmianki, że wieczny ogień płonął w Mińsku jeszcze w latach 20 XX wieku, a próba jego zlikwidowania przez władze wywołała opór ludności. Ostatecznie zlikwidowano ogień, czy został przeniesiony dalej, nie wiadomo.
Nazwę Rāmawa stosuje się również do lokalnych centrów kultu.
wg: http://pruskiwicher.wordpress.com/ramawa/
w numerze nr 12(58) 2011 czasopisma FOCUS Historia:
Do Romowe wiodła droga przez święty las. Tam stał monumentalny dąb, otoczony kamiennym kręgiem. Przed drzewem znajdowały się ołtarze ofiarne z „wiecznym” ogniem. W pniu dębu umieszczano za zasłonami postacie pruskich bóstw. Wokół tego świętego centrum rozciągał się plac dla wiernych, a dookoła niego stały siedziby kapłanów i domy gościnne. Najwyższy kapłan nazywał się krywe. Pomagali mu sygonici. opiekujący się świętym lasem i baczący, żeby nikt niepowołany tam nie wszedł. Intruzów czekała straszna kara (jak w przypadku św. Wojciecha). Tak opisuje Romowe „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich” z 1888 r. Zaznacza przy tym, że ponieważ „w całych Prusach kilkanaście było takich miejsc świętych, nazwę tę znachodzimy w różnych stronach ziemi pruskiej. Oznacza ona dosłownie miejsce ciszy”.
wg: http://pruskiwicher.wordpress.com/ramawa/
Powołując się na średniowiecznego kronikarza Piotra z Dusburga, stwierdza, że najważniejsze Romowe znajdowało się w południowej części Nadrowii. A dokładnie w okolicach do dziś otoczonego lasami Żabina. Ta stara wieś leży ok 7-8 km na północ od Bani Mazurskich, niedaleko granicy z Obwodem Kaliningradzkim i Gór Audyniskich Chociaż wśród okolicznych mieszkańców przetrwało podobno przekonanie, że tam właśnie znajdowało się Romowe, jednak fizycznych śladów pogańskiego kultu (przynajmniej jak dotąd) nie znaleziono. Być może już Krzyżacy zatroszczyli się o to, aby po „Watykanie Prusów” nie pozostał żaden ślad…
wg: http://goldap.org.pl/2012/03/romowe-watykan-prusow/
5. O BAŁWOCHWALSTWIE, OBRZĘDACH I OBYCZAJACH PRUSÓW
Prusowie nie znali pojęcia Boga. A ponieważ byli ludźmi prostymi, nie potrafili wyobrazić go sobie w umyśle (i ponieważ nie znali liter], w ogóle nie mogli dowiedzieć się o nim z pism. Początkowo dziwili się ponad miarę, iż ktoś za pomocą liter może komuś nieobecnemu wyjawić swój zamiar. A że nie poznali Boga, dlatego też, pozostając w błędzie, czcili każde stworzenie jak boga, a mianowicie słońce, księżyc i gwiazdy, pioruny, ptaki (W oryginale: volalilla, tzn,: to, co lata, a zatem nie tylko ptaki, ale też owady, motyle) zwierzęta czworo nożne, a nawet także ropuchę. Za święte uważali gaje, pola i wody tak bardzo, iż nie odważali się w nich wycinać drzew ani uprawiać ziemi, ani łowić ryb. W samym środku tego przewrotnego ludu, a mianowicie w Nadrowii, znajdowało się pewne miejsce zwane Romowe*, które brało swoją nazwę od Rzymu; mieszkał w nim pewien człowiek zwany Kriwe, któremu oddawali cześć jakby papieżowi, ponieważ, tak jak papież kieruje całym Kościołem wiernych, tak też tamten kierował nakazami bądź poleceniami nie tylko wspomnianymi plemionami, ale również Litwinami i innymi narodami ziemi inflanckiej. Tak wielką bowiem cieszył się powagą, że nie tylko on sam bądź ktoś z jego krewnych, lecz także poseł z laską od niego albo z jakimś innym ustalonym znakiem, kiedy przekraczał granice wspomnianych niewiernych, odbierał od królów i możnych i od całego ludu wielką cześć. Utrzymywał też, jak w Starym Testamencie, wieczny ogień. Prusowie wierzyli w zmartwychwstanie ciała, jednak nie tak, jak powinni. Wierzyli bowiem, że jeśli ktoś za życia był człowiekiem szlachetnie urodzonym lub człowiekiem niskiego pochodzenia, bogaczem lub biedakiem, władcą lub poddanym, takim samym będzie leż po zmartwychwstaniu w życiu przyszłym. Stąd wziął się zwyczaj, że wraz ze zmarłymi dostojnikami palono oręż, konie, służących, służebnice, szaty, psy myśliwskie, ptaki drapieżne i inne przedmioty niezbędne w rycerskim rzemiośle. Wraz ze zmarłymi niskiego stanu palono to, co było im potrzebne w ich służbie. Wierzyli, że spalone rzeczy zmartwychwstaną wraz z nimi i będą im służyły jak wcześniej. Wobec tych zmarłych dopuszczano się diabelskiego oszustwa polegającego na tym, iż, kiedy rodzice zmarłego przychodzili do wspomnianego Kriwego i pytali go, czy tej nocy lub tego dnia widział kogoś, kto przyszedł do jego domu, ów Kriwe bez jakiegokolwiek wahania wyjawiał wolę zmarłego wobec odzieży, broni, koni i służby i dla większej pewności powiadał, że tamten na nadprożu jego domu pozostawił taki a taki ślad po włóczni lub po jakimś innym narzędziu. Po zwycięstwie składają swoim bogom ofiarę i trzecią część tych wszystkich rzeczy, w których posiadanie weszli z tytułu zwycięstwa, oddają wspomnianemu Kriwemu, aby ten je spalił. I teraz jeszcze Litwini i inni niewierni w tych stronach wspomnianą ofiarę palą w pewnym świętym miejscu zgodnie ze swoim obrządkiem; a zanim spalą konie, najpierw szybkim biegiem je męczą do tego stopnia, że ledwie mogą ustać na własnych nogach.
za:„Petri de Dusburg – „Ordinis Teutonici Sacerdotis Chronicon Prussiae” Piotr z Dusburga – Kronika Ziemi Pruskiej” (Wydawnictwo Mikołaja Kopernika, Toruń 2004).
Inne źródło – „Preussische Chronik” Simona Grunaua cytuje przed ponad stu laty w opracowaniu „Romowe – rozprawa archeologiczna” Antoni Mierzyński.
„W dwa wieki później, na początku wieku XVI (1526) drugie wrzekome źródło, kronika Grunaua, pisze, że w Prussyi, w miejscu zwanem Rickojot czyli Romowe, stał dąb ogromnej wielkości latem i zimą zielony; dąb ten był rozdzielony na trzy równe części, a w każdej, jakby w jakiem zrobionem oknie, stał bałwan, z których jeden przedstawiał „Perkuno”, drugi „Patrympo”, trzeci „Patollo”. Przed Perkuno a jak na innem miejscu chce Grunau, przed wszystkiemi trzema bałwanami palił się ogień. Na krok jeden albo trzy od dębu na wysokości siedmiu łokci od ziemi były zawieszone opony (tuchir, chusty), po za które nikomu wejść nie było wolno, krom „Kirwaito” i najwyższych waidelotów. Jeżeli zaś inni przybyli, to dla nich opony rozsuwali. Na około dębu mieszkali w namiotach czy chatach waideloci.”
wg http://goldap.org.pl/2012/03/romowe-watykan-prusow/
Romowe – w religii etnicznej Bałtów miejsce, które stanowiło centrum kultu bałtyckich bóstw. Miejsce to założone zostało przez Brutenusa, na obszarze zwanym Nadrowią. Był on bratem Widewuta i obaj uważani byli za legendarnych ojców-założycieli porządku kultowego i królewskiego na terenie Prus. W samym środku osi Romowe stał święty dąb, na którym znajdowały się figurki: Perkunsa, Patolla oraz Potrimpusa. Jak pisze Piotr z Duisburga Romowe było siedzibą Krewe (Crywo Cyrwaito).
Romowe jest przede wszystkim znane od Piotra z Dusburga i pierwszy raz wspomniano je w 1326. Zauważono, że jest to centralne sanktuarium Prusaków. Miejsce było roidzajem pogańskiego Rzymu, mianowano tu najwyższego kapłana, zwanego Krywe Krywejto ( Crywo Cyrwaito ). Simon z Grunau opisuje święte miejsce jako zawsze zielony dąb Rickoyot gdzie trzej bogowie Patollo , Patrimpo i Perkuno byli czczeni.
Bibliografia
Aleksander Brückner – Starożytna Litwa. Ludy i bogi. Szkice historyczne i mitologiczne, Pojezierze 1985.
Algirdas J. Greimas – O Bogach i ludziach, studia mitologii litewskiej, Wyd. Marek Derewecki 2007.
Andrzej M. Kempiński – Słownik mitologii ludów indoeuropejskich, SAWW 1993.
„Ludy Bałtyckie. Pierwotna wiara i kulty”,[w:] Aleksander Brückner, Mitologia słowiańska i polska, Warszawa 1985.
Łucja Okulicz-Kozaryn – Życie codzienne Prusów i Jaćwięgów., PIW, Warszawa 1983.
Łucja Okulicz-Kozaryn – Dzieje Prusów, Wrocław 1997.
Jerzy Suchocki – Mitologia bałtyjska, seria: „Mitologie świata”, Wyd. Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1991.
Polska nie ma swojej bogatej tradycji kultury pogańskiej- ta najczęściej została starta w wyniku gorliwej chrystianizacji kraju. Niemniej, w mitologii krajów sąsiadujących, zchrystianizowanych całe stulecia później, przetrwały opisy dziwnej migracji, mającej mieć miejsce w okresie panowania Nerona (54- 68 n.e.).
Czy możliwy jest taki scenariusz zdarzeń? Oto – na wskutek walk domowych w imperium rzymskim część ludności jednej z prowincji targanych niepokojami postanawia przesiedlić się w spokojniejsze okolice, wraz z ówczesnym możnowładcą.
Lądują na terenach ziem obecnej Polski bądź w ich bezpośredniej bliskości. Co pozostało by po takim zdarzeniu? Wzmianki w kronikach? A jeśli tych wzmianek zostało nader dużo, i dopiero uważna analiza tekstów źródłowych zauważa coś więcej niż tylko zastanawiające paralele i zbieżności z postaciami szeroko opisywanymi, jako postacie historyczne?
Warto zadać kilka pytań. Najwięcej tych dziwnych zaczerpnięć i zbieżności znaleziono w kronice Wincentego Kadłubka. Był to biskup krakowski (w l. 1208-1218), związany z kancelarią księcia Kazimierza Sprawiedliwego. Jest autorem Kroniki polskiej, drugiego tego typu utworu w dziejach polskiej historiografii. To właśnie ten wczesny autor przytacza zastanawiające opisy zdarzeń, nie pasujące do odnotowanych zdarzeń historycznych. Zarzucano mu, że podaje bajkowe informacje, nie wiadomo skąd pochodzące.
Rys. 2. Sztandar Widewuto, przedstawiony przez Szymona Grunaua na podstawie wcześniejszego opisu. za: Kronika Pruska, 16 wiek,
Tymczasem późniejsi autorzy- tacy jak August Bielowski, połączyli dostępne informacje, by ustalić że wiele z opisanych zdarzeń miało miejsce w innym regionie Europy. Czy po tajemniczych przybyszach pozostały jakieś miejscowe informacje, pozwalające skompletować lokalną kronikę władców na podstawie tylko lokalnie posiadanych informacji? Trudno zakładać, że krakowski biskup w czasach wczesnego średniowiecza (około roku 1194 dla I. księgi) stworzyłby tak kompletnie i poprawne historycznie dzieło odnoszące się do wydarzeń zidentyfikowanych jako poprawna merytorycznie historia starożytnych Lichnitów, mieszkających w innej części kontynentu?
Czy istnieje w kronikach wzmianka o możliwej migracji, wyjaśniającej możliwe przeniknięcie historii dynastycznej z południa na północ kontynentu? Jak najbardziej. Historia jaką przywieźli se sobą migrujący mieszkańcy, mogła być zapisana i znana, na tyle by stać się kanwą do bardzo obfitej w dokładne szczegóły opowieści w kronice Wincentego Kadłubka. Pojawiają się w niej liczni bohaterowie wydarzeń mających miejsce bezpośrednio przed pojawieniem się przybyszów na terenach wybrzeża Bałtyku.
Zakładają oni miasto Nowy Rzym, przenosząc swoją kulturę i republikańskie jeszcze obyczaje. Polemon lub Palemon, przywódca przybyszów-to mityczny założyciel dynastii litewskich książąt. Jan Długosz (1415 do 1480) pisał, że Litwini mają korzenie rzymskie, ale nie zagłębił się w szczegóły. Opowieść ta po raz pierwszy została wspomniana w drugiej edycji litewskiej kroniki w 1530 roku. [2]
Według jej treści, Palemon, krewny cesarza Nerona , uciekając od okrucieństwa cesarza z pięciuset rodzinami szlacheckimi, popłynął do ujścia rzeki wpadającej do Bałtyku . Tu osiedlili się, nazywając ziemię tą Liwonią.
Kim mogli być? Sugerując się wynikami wyszukiwarki Google, imię przywódcy przybyszów mogło należeć do Polemona II, właśc. Gajusz Juliusz Polemon II Filogermanik Filopatris (gr.: Πολέμων, Polémōn), lub, co jest najprawdopodobniejsze, do jego syna, Polemona Eupatora, o pełnym imieniu Marcus Antonius Polemon Zenon Pythodoros Eupator. Los młodego księcia Anatolii nie jest znany po roku 74 r.n.e., gdy jego ojciec Polemon II utracił swoje ostatnie z królestw, kolejno anektowanych do cesarstwa rzymskiego za czasów Nerona. Władcy ci znaleźli się w konflikcie wyznaniowo- politycznym z Neronem. Polemon Eupator niknie wówczas z kart historii.
opr. af na podst. Wikipedia
za:Kronika polska, Tom 1,, str. 235
Autorzy Marcin Bielski,Józef Turowski
(…)
za: Michała Wiszniewskiego Historya literatury polskiéj
Autorzy Michał Wiszniewski, strona 465 – 467
za: Heraldica: to iest osada kleynotow rycerskich y wiadomość Znaków Herbownych …
Autorzy Józef Aleksander Jabłonowski, str. 150
wg Kronika polska, litewska, żmódzka i wszystkiej Rusi Maciejá Stryjkowskiego
Autorzy Maciej Stryjkowski,Mikołaj Malinowski,Ignacy Daniłowicz, str. xcv
wg: Historya narodu polskiego, Tomy 3-4
Autorzy Adam Naruszewicz, str. 19
Treść niepoprawiona
Autorzy legendy raczej źle znali geografii Litwy i Białorusi , więc wydaje się, że opis zawiera dużo geograficznych błędów i niespójności. Ponadto, nie były liczne problemy, chronologiczne niezgodne z innych źródeł. Ponieważ większość tekstów dla dzielnic miasta Nowogródka , legenda, prawdopodobnie powstała w tym mieście [4] .
Legenda Palemona jest powszechnie znanayw rosyjskiej historiografii. Przed publikacją ” The Chronicles of Byhovtsa “, wielu było przekonanych, że legenda została skomponowana Stryjkovsky, choć Wasilij Tatischev zwrócił uwagę na fakt, że niektóre elementy legendy są dostępne w kilku wcześniejszych historyków [5] . W wątpliwość historyczność legendy już w XVIII wieku . N. Karamzin napisał, że wiadomości o pochodzeniu Litwinów “wspaniałe i wyraźnie opiera się na założeniach” [6] .
Po wykryciu ” The Chronicles of Byhovtsa , “jej zbadane Teodora Narbutta . Był przekonany, że wiarygodność legendy, ale on odrzucił wersję rzymskiego pochodzenia Litwinów, w tym ich potomkowie Herulowie . Jednak później, Joseph Yaroshevich która opublikowała informację w historii Litwy, chociaż zajęło wiele Narbutta przepisy, nazywa legenda relokację Litwinów z Włoch “bajka sama” [7] .Palemona kroniki litewskie i legendy w innych źródłach- w legendarnej historii Giedymina i innych, wymieniały jako przodka ówczesnych władców. I uruchomić szereg litewskich i polskich pochodzący z rzymskiej arystokracji. Według historyka J. Tumelo , Palemona nazwa litewskim kroniki sporządzane szerszym Digest została podjęta z pism rzymskich historyków, które wymieniają jakieś I. pr. mnie mieszkał Palemonas (historyczną), Mark Antony otrzymał zarządzania Pontus region Azji Mniejszej. Tymczasem, pretekstem do tworzenia legendy, że Palemono kompilatory digest może zapewnić jeden z litewskich romańskich teorii pochodzenia deweloperów , Jan Długosz , który w swojej “Historii Polski” autorstwa legendy CUR. Wilno miasto było niegdyś rzekomo zatrzymaliśmy się w Cezara gniewu, uciekli z Włoch Pompey tłum kibiców i Długosza współczesny Filipa Kallimacha , co stanowi około 1480. traktat kardynała Oleśnickiego życiu Zbigniewa podniesione gališkosios pochodzenia hipotezę Litewski – według tej hipotezy, Litwini pochodzą od starożytnego końcu do przyszłego terytorium Litwy będzie jakiś inwazją północnych Włoszech podczas rzekomo doprowadziły do Północnego Oceanu “pajudejusiu koniec klany dowódca Lemonijus .
Roczniki Litwa w XVI wieku. Polskich historyków, którzy napisali książki i kilka innych. XVI-XVIII wieku. źródła w różnych wersjach Palemono legendę, która jest składnikiem pochodzenia litewskiego romańska teoria utworzony XV wieku. w ostatnich dziesięcioleciach i XVI wieku. W pierwszej połowie i połowie XVI wieku. middle polskiego historyka Martina Cromer litewskich kronik Palemonas pierwszy zaczął być synonimem Pompey ‘s kolegów Publiusza Libo (historyczną, do jego pism mini Lucius Floras i in. historyków rzymskich).
Według źródeł pierwszego wieku. pr. mnie Roman Republic w czasie wojny domowej, Pompejusz Navy dowódca Publiusz Libo, w późniejszych czasach, Litwa powiedział, że ludzie zaczęli nazywać Palemonas, opuścił swoją ojczyznę i udał się na północ, z żoną, dziećmi i 500 patrycjuszy rzymskich. Żeglowanie po Europie, wyszli na ląd przy ujściu Niemna , poniżej samych uchodźców, aby pływać w górę Niemna Dubysa i przy ujściu tej ostatniej, na pięknych wzgórz porośniętych dębami założyliśmy zamek lub świątyni.
Według Palemono Legendy wersje metraštines z Palemonas rzymskiego cesarza Nerona gelbedamasis krewnego prześladowania Nerona, jego rodziny i 500 podwładnych uciekli z Włoch i zamieszkał w Niemna, Morza i rzeki Dubysa. Wnuki Palemono rzekomo powstał litewski Wielkich Książąt i książąt Alšeniškis i Giedraičiai i obecnie wraz z palemonas na Litwie podobno przyjechał Roman patrycjusz potomków – szlachta Goštauto , Davaina i Manvydas .
Historiografia XVIII wieku. Druga połowa Palemonas za legendarne kronik litewskich o fikcyjnej postaci.
Palemonas – Lithuanian chronicles and legends in others. sources in the legendary history of Gediminas and others. Early LDK rulers predecessor and ancestor, until the nineteenth century. I run a number of Lithuanian and Polish originating from the ancient Roman nobility. According to historian J. Tumelo , Palemonas name of Lithuanian chronicles compiled in wider digest was taken from the writings of Roman historians that mention some sort of I a. pr. me lived Palemonas (a historical person), the Mark Antony received management Pontus region of Asia Minor. Meanwhile, an excuse to create a legend that Palemono digest compilers could provide one of the Lithuanian Romanic origin theory developers , Jan Dlugosz , who in his “History of Poland” by the legend of the cur. Vilnius town was once allegedly stayed at the Caesar’s wrath, fled from Italy Pompey crowd of supporters and Dlugosz contemporary of Philip Callimachus , which is about 1480. treatise of Cardinal Zbigniew oleśnicki Life raised gališkosios Lithuanian origin hypothesis – according to this hypothesis, the Lithuanians are derived from the ancient end to the future Lithuanian territory would some kind of invasion of northern Italy during the allegedly led towards North Ocean “pajudėjusių end clans Commander Lemonijus.
Lithuania annals of the sixteenth century. Polish historians who have written books and some others. XVI-XVIII centuries. sources in various versions Palemono the legend that is Lithuanian Romanic origin theory component formed the fifteenth century. in recent decades, and the sixteenth century. The first half and middle of the sixteenth century. the middle of the Polish historian Martin Cromer Lithuanian chronicles Palemonas first began to be synonymous with Pompey ‘s fellow Publius Libo (the historical person, to his writings mini Lucius Floras et al. Roman historians).
According to the sources of the first century. pr. me the Roman Republic during the civil war, Pompey Navy commander Publius Libo, in later times, Lithuania said that people began to call Palemonas, left his homeland and went to the north, with his wife, children, and 500 the Roman patricians. Sailing around Europe, they stepped ashore at the mouth of the Nemunas River , below the refugees themselves to swim up the river Nemunas Dubysa , and at the mouth of the latter, on the beautiful rolling hills covered with oaks we founded a castle or a temple.
According Palemono Legends metraštinės versions of Palemonas the Roman Emperor Nero’s kinsman gelbėdamasis of Nero’s persecution, his family, and 500 subordinates fled from Italy and settled in the Nemunas River, Sea and Dubysa rivers. The Palemono grandchildren allegedly arose Lithuanian grand dukes and princes Alšėniškis and Giedraičiai and out along with palemonas to Lithuania supposedly arrived Roman patrician descendants – nobles Goštauto , Davaina and Manvydas .
Historiography of the eighteenth century. the second half of Palemonas considered legendary Lithuanian chronicles of a fictional character.
By J. legend of Lithuanian origin, V., 1971.
Uwagi:^ Rowell SC Litwa Ascending: Pagan Imperium W Europie Środkowo-Wschodniej, 1295/45. – Cambridge University Press, 1994. – P. 41. – ISBN 9780521450119
^ Lietuviu enciklopedija. Palemonas. Ivinskis zenonas. Boston, Massachusetts. Lietuviu enciklopedijos leidykla. 1953-1966, t. 21, s. 400-401.
^ Ulashchik N. Wprowadzenie do nauki o białorusko-litewskich kronikach. – S. 130.
^ Ulashchik N. Wprowadzenie do nauki o białorusko-litewskich kronikach. – S. 158-159.
^ Tatischev VN rosyjskiej historii. – M ., L. , 1962. – T. I. – S. 290.
^ NM Karamzin Historia państwa rosyjskiego. – Petersburg. , 1842. – T. II, Ch. II. – Str. 17, przypis 35.
^ Ulashchik N. Wprowadzenie do nauki o białorusko-litewskich kronikach. – S. 171-172.
Palemon – legendarny książę, założyciel dynastii książąt litewskich i białoruskich Palemonovychiv .
Według rzymskiej legendy Palemon, krewny cesarza Nerona uciec okrucieństwo cesarza pięciuset rodzin szlacheckich popłynął do ujścia Niemna i Neaman – Dubisy do rzek i Jura. Tu osiedlili, nazywając ziemi Żmudzi (niski land). Dan legend opracowane historyk Maciej Stryjkovs’ky , który napisał, że Palemon peresylyvsya w 452 i zostało wyjaśnione przez fakt, że przodkowie Litwinów uciekających władcę okrucieństwa Hunów Attila .
Ponieważ większość z tych transferów obaw tekstowych Sąsiednie miasta Nowogródek sugerują, że pochodzi podczas jego pobytu w mieście stolicy Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rusi i Zhemantiyskoho. We współczesnej historiografii jest teoria, że opowieści o Palemona została opracowana przez XV lub XVI wieku, aby udowodnić pochodzenie Rzymian litewskich i litewsko-ruskich niezależności od Rzymu. Nawet Ian Dlugosh (1415-1480) napisał, że Litwini korzenie rzymskie, ale nie zanurza się w szczegółach. Legenda raz pierwszy wspomniano w drugiej edycji litewskiego kronikach w 1530-tych. Chociaż Basil Tatischev zwrócił uwagę na fakt, że niektóre elementy legendy szereg wcześniejszych historyków.
Jednak po odkryciu “Kroniki Byhovtsya” naukowca Theodore Narbut był przekonany o autentyczności tej legendy, ale on odrzucił wersję pochodzenia rzymskiego Litwinów, biorąc pod uwagę ich potomków Herulowie .
By admin